Arresponsa tà jo medish

Qu'estó renavidas, purmèra e dusau

qui defenèn tot parièr, castèth e casau.

Qu'avón pros cavalèrs, qu'i credèvan tan hòrt,

que ne'us poish pas díser: lo saunei qu'èra tòrt;

Que poderí clamar, l'afeccion qu'èi tà l'òrt,

mes ne cantarèi pas, nat parçan en paradís.

N'escriverèi pas vèrs dab la hami deu país;

Que'm dèishi la Mirèio aus arrais deu sorelh,

puishque ne la celebri pas com un regrelh;

Ne plorarèi pas la bèra civilizacion,

qui's tròba, peus sons mèstes, la continuacion;

Ne getarèi pas au desbremb la tradicion.

Que pescarèi çò de miélher de jo medish

Entà quitar un dia lo men brèç d'aigapish

Dobti

D'un dobti que harèi ua canta;
pr'amor l'esperit ric m'encanta.
Que'u senteishi eslissar com nèu,
sus las hlors lauras de la bonèu.

Que vei l'èste a la misèria
e que preni ua huelha blanca.
Mes en cada mot, sens que manca,
quan son los d'un ploramisèria...

Mes qui sap de Bodon la leçon ?
Quant n'an desbrembat la faiçon ?

Que legi shens estimà's mei vèrs
o pròsa, tant leugèrs com sevèrs.
Atau que segueishi los camins,
qui'm pausaràn lhèu suus pergamins...

Ailàs qui a de Lafont l'engenh ?
Qui ara, lo pòt seguir de luenh ?

Qu'apercebi la mosca libra,

des·hèita deu dit esglachador.

Que me'n volerí har laudador, 

mes deu monde n'èi pas la fibra...

Qui ved com Roqueta lo monde ?

On lo si-per-si hè abonde ?

Que mingi en taula lo pastèr,

On s'i mesclan los sacrificats.

Que'n volerí cantar los macats,

Mes ne'n voi pas balhar lo tristèr... 

Qui pòt com Forêt cantar l'amor ? 

En ligar vèrs, pastèr e umor ? 

Atau que sabetz lo mau qui'm tien.

Lo qui au còr, lo dobti mantien.

N'èi pas d'eths los engenhs vertadèrs,

E poish totun har pròsa e vèrs ? 

Tà Joan-Claudi Forêt